Ta nieco inna świąteczna historia jasno pokazuje, że ludzie nie chcą wojen. Muszą być one podsycane z zewnątrz. Zima w 1944 roku w Niemczech. Wielu nad Renem myślało, że wojna dobiega końca. Dlatego mistrz piekarski Vincken przywiózł swoją zbombardowaną rodzinę, żonę i ich dwunastoletniego syna Fritza do swojej dzielnicy w Hürtgenwald, gdzie został zobowiązany do pieczenia chleba dla Wehrmachtu.
Wojny i front
Po wielogodzinnej podróży w nocy, przywiózł ich oboje ciężarówką do pustego baraku ukrytego na polanie. Ale front się wzmocnił. W grudniu doszło nawet do kontrofensywy. Głęboko zasypani śniegiem, obaj nadal zatrzymali się w chacie. Ojcu coraz trudniej było utrzymać rodzinę.
Polecamy: Piotr Szlachtowicz: Niedzielski odchodzi! Czy rozliczą go za pandemię? Ekshumacje nie dla Polaków, ale dla żołnierzy z SS?
Wigilia 1944 roku
I tak nadeszła Wigilia 1944 roku. Jego syn Fritz zapisał później wszystko, co się wydarzyło: Przez cały dzień słyszeliśmy stłumiony ryk alianckich samolotów. Było bardzo zimno. Mama gotowała rosół przy kuchence w słabym świetle świecy. Ojciec był poza domem i porządkował rzeczy. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Drgnąłem zaskoczony i zobaczyłem, jak mama pośpiesznie gasi świece. Rozległo się kolejne pukanie. Wzięliśmy się w garść i otworzyliśmy drzwi. Na zewnątrz stało dwóch mężczyzn w stalowych hełmach. Jeden mówił w obcym języku i wskazywał na trzeciego mężczyznę leżącego na śniegu.
Rzecz o żołnierzach amerykańskich
Zrozumieliśmy: To byli amerykańscy żołnierze. Mama stała nieruchomo obok mnie. Byli uzbrojeni i mogli wejść siłą, ale stali tam i pytali wzrokiem. Ten siedzący na śniegu wydawał się bardziej martwy niż żywy. „Wejdź”, powiedziała mama zapraszającym gestem. Jeden z nich był w stanie poro-zumieć się z mamą po francusku. Mama zajęła się rannym. Siedząc przy piecu, było im ciepło. Ich duchy powróciły. Cała trójka była rozproszona, zgubiła swój oddział i błąkała się po lesie od kilku dni. Mama powiedziała mi: „Idź, przynieś jeszcze sześć ziemniaków”. Zapaliła drugą świecę i pokroiła umyte, nie obrane ziemniaki do zupy. Obieranie ich byłoby wtedy marnotrawstwem.
Ranny mężczyzna bardzo krwawił i leżał nieruchomy. Zupa mamy miała zachęcający aromat. Właśnie miałem nakryć do stołu, gdy rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Spodziewałem się bardziej rozproszonych Amerykanów i otworzyłem je bez wahania. Byli to żołnierze, czterech mężczyzn, wszyscy uzbrojeni po zęby. Znałem ich mundury. To byli nasi żołnierze Wehrmachtu. Byłem sparaliżowany szokiem. Czy to był nasz koniec? Mama wyszła na zewnątrz. Jej spokojny głos trochę mnie uspokoił. „Przynosisz ze sobą mróz, chcesz z nami zjeść?” – powiedziała.
Uderzyła we właściwą nutę. Żołnierze przywitali nas w przyjazny sposób i byli wyraźnie szczęśliwi, że znaleźli rodaków w Wigilię Bożego Narodzenia na pograniczu Ardenów między frontami. „Możemy się trochę rozgrzać?” zapytał starszy żołnierz, podoficer. „Może zostaniemy do jutra?”. „Oczywiście”, odpowiedziała ciepło mama, po czym dodała odważnie: „Są tu już trzy zmarznięte osoby, które chcą się ogrzać. Proszę, nie róbcie zamieszania w Wigilię!”. Sierżant zrozumiał. Szorstko zapytał: „Amis? Mama spojrzała na każdego z nich i powiedziała powoli: „Moglibyście być moimi synami i tymi tam. Jeden jest ranny i nie czuje się najlepiej. Pozostali są tak samo głodni i zmęczeni jak wy”.
Następnie zwróciła się do sierżanta: „Jest Wigilia, tu się nie strzela!”. Wpatrywał się w nią. Przez dwie lub trzy niekończące się sekundy, ale mama powiedziała stanowczo: „Połóż broń na drewnie i wejdź!”. „Rób, co mówi”, warknął sierżant. Bez słowa odłożyli broń do szopy, w której trzymaliśmy drewno: trzy karabinki, dwa pistolety, lekki karabin maszynowy i dwie bazooki. Wróg został zauważony przez Amerykanów. Z rozpaczą byli gotowi do walki. Kiedy wszyscy znaleźli się w małym salonie, wydawali się zagubieni. Mama jednak była w swoim żywiole.
Uśmiechając się, szukała miejsca dla każdego. Mieliśmy trzy krzesła, ale łóżko mamy było duże. Milczeliśmy – w powietrzu czuć było napięcie. Mama wróciła do gotowania. Ranny jęknął głośno. Jeden z Niemców pochylił się nad nim. „Jesteś medykiem?” – zapytała mama. Odpowiedział: „Nie, ale jeszcze kilka miesięcy temu studiowałem medycynę w Heidelbergu”. Następnie wyjaśnił Amerykanom po angielsku: „Rana nie jest zainfekowana dzięki zimnu. Ale stracił krew i musi odpoczywać i dobrze się odżywiać.
Polecamy: Zbigniew Modrzejewski: Polska na wojnie z Rosją? Banderowska Ukraina! Koniec z gotówką i zamordyzm w 2023 roku
Źródło: kla.tv
Numer rachunku bankowego:
35 2490 0005 0000 4600 7727 2518
Nazwa odbiorcy:
Blog Portal Sp. z o.o.
Tytuł przelewu: Darowizna
Wsparcie PayPal:
Wsparcie Patronite:
Możesz również postawić nam wirtualną kawę 😉
